"We hebben niets te vertellen. Als ik iets fout doe, bellen ze meteen mijn ouders."

Examenklas aan het woord

Onhandelbaar, ongeïnteresseerd, ongemotiveerd, waren enkele typeringen van docenten voor een examenklas. Een klas waarover werd gepraat in de docentenkamer, omdat niemand hen met plezier lesgaf. Een collega ondersteunde deze school om meer herstelgericht te werken en de docenten vroegen hem in gesprek te gaan met de leerlingen. Hij sprak met de docenten en bereidde een gesprek met de klas voor: “Ik zette de stoelen in een kring en nodigde de leerlingen uit om te komen zitten. Ze vonden het gek, maar kwamen wel. Ik vroeg ‘hoe gaat het op school?’ en meteen kwamen de eerste verhalen.”

Communicatie
“Ik stelde alleen vragen, luisterde en gaf terug wat ik zag. Na een vraag gingen zes leerlingen tegelijk praten. Ik zei dat ik het dan niet kon volgen en vroeg of dat anders zou kunnen. Iemand zei: ‘Als één aan het woord is, moeten de anderen luisteren’. Ze stelden voor om hun hand op te steken als ze iets wilden zeggen en gingen elkaar daarin corrigeren. Ik hoefde daarna niet veel meer te doen. Een leerling zei: ‘Wij doen het toch nooit goed, dus het maakt niet uit wat we doen.’ Een ander zei: ‘We hebben niets te vertellen. Als ik iets fout doe, bellen ze meteen mijn ouders.’ Ze voelden zich niet gehoord en vertelden dat er weinig communicatie met hen was. ‘Er wordt alleen óver ons gepraat,’ was hun conclusie.”

Geslaagd
“Zo moesten de leerlingen eerst een paar rondes stoom afblazen. Toen ze zich hadden kunnen uitspreken, kon ik de vraag stellen of ze ideeën hadden over hoe het anders zou kunnen. Ze wilden meepraten en meebeslissen. Ik vroeg wat ze zelf zouden kunnen doen en wat ze nodig hadden van docenten. Ze erkenden dat hun gedrag niet makkelijk was. De mentor kwam er ook bij en luisterde naar de klas. Hij gaf hen in veel dingen gelijk. Van sommige dingen zei hij dat de leerlingen daarvoor zelf iets moesten doen. Er was contact en er ontstond een gesprek. De leerlingen waren blij dat ze niet voor niets hadden zitten praten en voelden meer gelijkwaardigheid. Het betekende niet dat alle onrust weg was, maar wel dat er een andere houding kwam en een gevoel dat er naar elkaar werd geluisterd. Ze zijn inmiddels bijna allemaal geslaagd én met een goed gevoel van school gegaan.

tekst: Hedda van Lieshout

 

Regelmatig een inspirerend voorbeeld van Eigen Kracht in uw mailbox? Abonneer u op onze nieuwsbrief, hieronder kunt u zich aanmelden.