Actueel

‘Samenwerken met ouders rond uithuisplaatsing’ was de titel van het symposium dat dinsdag 21 maart plaatsvond. Eigen Kracht Centrale organiseerde dit met Leger des Heils afdeling Gezinshuizen, CHE, lectoraat Jeugd en Gezin, Mijn Kind uit Huis, Simba Familiezorg en Stichting Jeugddorp De Glind. Honderdvijftig mensen kwamen luisteren naar verhalen van ouders van Mijn Kind Uit Huis, wisselden met elkaar ervaringen uit en dachten na over samenwerking tussen professionals en ouders en hun naasten.

“Ik kom bij veel verschillende mensen, maar de manier waarop deze mensen met elkaar spraken, had ik niet eerder meegemaakt,” vertelt een Eigen Kracht-coördinator na een bijeenkomst van gescheiden ouders die met hun kring een plan voor hun zoontje hadden gemaakt. “We waren gebeld door jeugdbescherming, over een vader die kermisexploitant was en veel rondreisde en een moeder die sinds de scheiding in een klein dorp woonde. Er was veel ruzie, er werd uitgewisseld via het kind en er waren zorgen over drankgebruik bij de vader."

Een hulpverlener van een sociaal team belde met de vraag om een planbijeenkomst te begeleiden. Zij hielp een vrouw van 29 jaar met psychische problemen en een alcoholverslaving. Ze vertelt: “Er was een plan nodig, daarom had ik haar voorgesteld om een bijeenkomst te organiseren met mensen die voor haar belangrijk zijn. Ik werkte al systeemgericht en nadat ik een training bij jullie had gevolgd, ben ik bevestigd in mijn idee van het belang van netwerk en heb ik nog meer geleerd hoe ik verbindingen kan leggen."

“We wisten echt niet wat we konden doen voor haar totdat haar begeleidster zei: ‘We moeten de kring groter maken.’” Dit vertelt de jeugdbeschermer van een meisje (17). Ze woont bij haar ouders, maar kon daar vanwege onveiligheid niet blijven. Haar ouders maken veel ruzie en haar vader heeft een verslaving. Het meisje liep steeds weg en werd aangehouden voor diefstal. De jeugdbeschermer: “Er gebeurde zoveel in het gezin dat we bang waren dat het uit de hand zou lopen. Daarom hebben we haar in een gesloten inrichting geplaatst."

Een therapeut van een ggz-instelling belde en zei: “Een cliënte die hier al vaak is opgenomen, wil nooit dat iemand weet dat ze hier is. Ze zegt liever alleen te zijn. We respecteren dat uiteraard, maar nu ze bijna naar huis gaat, heb ik aangedrongen op een gesprek over haar netwerk. Ze zei: ‘We hebben hier al vaak over gepraat. Ik wil geen contact als het niet goed gaat.’ Ik deelde mijn ervaring over wat een netwerk kan doen in periodes van crisis. Ze zei: ‘Mijn familie is niet zo, die nemen alles over en laten me niet meer met rust. Ik ben daar eindelijk van los.’"

“Werken met kringen rond mensen kan alleen als alle betrokkenen dat doen, dus ook mijn collega’s en collega’s van andere organisaties,” vertelt een buurtteammedewerker bij de evaluatie van een training. “Wij zijn nu een jaar bezig en investeren echt in het doorvragen naar familie, vrienden en bekenden. Soms is doorvragen genoeg en soms moet ik ook tijd nemen om zelf mensen te spreken die belangrijk zijn voor een kind. Als het heel complex is, dan vragen we een Eigen Kracht-conferentie aan."

Drie partijen kwamen bij de politie om aangifte te doen van mishandeling. Op straat hadden drie jongens (17 jaar) ruzie gekregen door iets wat bij de voetbalclub gebeurd was. Het was uitgelopen op een flinke vechtpartij. Een van hen had veel blauwe plekken en schaafwonden. De politie stelde een herstelconferentie voor: “Dan kunnen jullie eventueel daarna nog aangifte doen.” Twee jongens en hun ouders stonden er meteen voor open, de derde moest erover nadenken en wilde eigenlijk liever aangifte doen.

“Betrokkenen bepalen het begin en het eind, dat betekent soms geduldig wachten en blijven aansluiten,” zegt mijn collega. Ze was gebeld door een wijkteammedewerker over een vrouw met wie het erg slecht ging. De vrouw woonde alleen en wilde graag haar kinderen weer zien. Deze waren een aantal jaar geleden toegewezen aan haar ex-partner. Er was eerst een omgangsregeling, maar die was stopgezet.

We krijgen regelmatig vragen van hulpverleners over situaties die zo uit de hand lopen dat de schade groot is, terwijl de betrokken mensen dat niet goed door hebben. Bijvoorbeeld bij complexe echtscheidingen, waar dan gesproken wordt over ‘kampen’ of ‘tegenstanders’. Een jeugdbeschermer zei: “Ik vroeg beide partijen om samen in gesprek te gaan, in het belang van de kinderen. Ieder van hen zei: ‘Wij doen alles in het belang van de kinderen.’ Dan is het lastig om verder te praten, maar onze zorgen nemen toe.”

Afgelopen weken begeleidde ik drie intervisiebijeenkomsten in de ouderenzorg, van beroepskrachten die training hebben gehad in het doorvragen naar netwerken en het laten van regie bij de mensen zelf. Tijdens die trainingen viel op dat de verpleegkundigen en verzorgenden heel veel op hun schouders nemen. Hoe ze vanuit enorme betrokkenheid en willen bieden van goede zorg, eigenlijk proberen alles zelf op te lossen en te doen.