Actueel

“Er was veel gebeurd, maar de betrokkenheid was enorm groot,” vertelt een Eigen Kracht-coördinator over een bijeenkomst voor een vijftienjarig meisje. “Het ging niet lekker tussen het meisje en haar vader en stiefmoeder. Ze woonde daar sinds haar moeder een jaar eerder was overleden. In dat jaar had ze veel meegemaakt. In het nieuwe gezin, maar ook op school. Hulpverleners hadden er zorgen over.

“Dat iemand het weet en je niet afwijst, dat maakt het verschil,” vertelt Marjolein. Zij werkt als psycholoog bij 113 en deelt haar persoonlijke ervaring. “Ik ben lang heel depressief geweest en leefde geïsoleerd. Ik zocht met niemand contact, want ik voelde me te veel tot last. Ik had het gevoel dat ik het niet waard was om geholpen te worden en ik wilde mensen niet te dichtbij laten, omdat ik er dan niet uit kon stappen. De stap om iemand iets te vertellen was te groot."

Afgelopen zaterdag was de landelijke studiedag voor Eigen Kracht-coördinatoren. In een prettige sfeer ontmoetten de coördinatoren elkaar, werden verhalen gedeeld en ervaringen uitgewisseld. Landelijke ontwikkelingen kwamen voorbij en er waren workshops waarin samen werd doorgeleerd. Daarnaast was er dit jaar een speciale gast: Laurentien van Oranje. Zij vertelde over Gelijkwaardig herstel, een stichting door en voor ouders en kinderen die zijn en worden geraakt door de kinderopvangtoeslagaffaire.

“Het was heel spannend om een grotere kring bij elkaar te hebben,” zei een wijkverpleegkundige bij een intervisiebijeenkomst. Het afgelopen jaar zijn medewerkers in de ouderenzorg getraind en ondersteund bij het doorvragen op het netwerk van hun cliënten. De meeste ouderen hebben namelijk naast goede thuishulp en goede zorg, ook mensen in hun omgeving nodig. De wijkverpleegkundigen en EVV-ers (Eerst Verantwoordelijke Verzorgende) brengen het nu in praktijk.

Toen ik mijn collega Angelo Beṣikҫi deze week vroeg hoe het ging, zei hij: “Ik weet het eigenlijk niet, ik ben een beetje in de war.” Hij had net een afspraak gehad die per toeval plaatsvond op de locatie van zijn oude basisschool. “Toen ik over het schoolplein liep, zag ik allemaal bekende gezichten, mijn oude juffen en meesters,” vertelde hij. “Tot mijn verbazing herkenden ze mij. Ik raakte in gesprek met één juf en die zei ‘Ik heb iets van jou altijd bij me’.

“Doorvragen over netwerk is lastig, omdat het lijkt alsof ik zorg wil afschuiven,” vertelt een maatschappelijk werker. Dit zeggen beroepskrachten vaker. Wat het versterkt, is de boodschap dat mensen eerst moeten kijken wat ze zelf nog kunnen, voordat ze hulp krijgen. Dan wordt het netwerk ‘ingezet’ en dat werkt niet. Mensen willen niet worden ingezet, maar willen zelf bepalen wat ze willen doen en waar ze hulp bij nodig hebben."

Vorige week kwam het Europese Family Group Conference Network bij elkaar, dat zijn landen die Eigen Kracht-conferenties organiseren. Dit jaar kwamen dertien landen samen in Frankrijk. Naast het uitwisselen van de stand van zaken in alle landen, werden verschillende onderwerpen besproken. Het idee van een Eigen Kracht-conferentie is heel eenvoudig: als er een vraag of probleem is, breng je betrokkenen samen om met elkaar een plan te maken.

‘We zijn te individualistisch’, ‘we hebben niet veel voor elkaar over’, zijn opmerkingen die we vaak horen. Bij de Eigen Kracht Centrale zien we keer op keer dat mensen juist graag in contact komen en zijn met elkaar, graag samen nadenken over wat nodig is en bereid zijn veel te doen. En dat die mensen er gewoon zijn, maar dat we weer moeten leren dat ze er zijn en daarop gaan vertrouwen. Daarom hebben we ons aangesloten bij de missie van www.wijzijnhier.nl.

Afgelopen week was ik als spreker in Detroit (VS) op een congres van het International Institute for Restorative Practices (IIRP) en Black Family Development: Building thriving communities. Met 450 deelnemers uit 36 staten van de VS en twaalf landen daarbuiten, ontstond een waardevolle uitwisseling van ervaringen en kennis. Ik was deelnemer in het openingspanel, waar we het belang benadrukten van verbinding houden met familie, vrienden en bekenden, ook in moeilijke situaties.

“Er is geen familie die iets kan doen,” zei de hulpverlener. “Daarom heb ik geadviseerd dat ze teruggaat naar Suriname.” Mijn collega vertelt dat deze hulpverlener haar belde over een meisje van 15 dat vijf jaar met haar moeder in Nederland had gewoond. Toen moest haar moeder terug en het meisje wilde hier blijven. Ze wilde haar school afmaken en woonde nu bij haar broer. Maar dat ging niet goed.