Acht jaar vrijdagverhalen

Deze week is het precies acht jaar geleden dat ik het eerste vrijdagverhaal schreef. Inmiddels al zo’n 400 verhalen van families, coördinatoren, vrijwilligers en beroepskrachten, die vaak leiden tot inspiratie of hoop bij anderen. En soms tot nieuwe verhalen. Veel dank voor alle mooie reacties! Voor mij is de mooiste conclusie dat er elke week iets positiefs te delen valt. Ik ga er dus met veel plezier mee door.

Niet meer naar school 
Ik kwam erachter doordat iemand me vorige week vroeg hoe lang ik eigenlijk al verhalen deelde. Zij is schoolmaatschappelijk werkster en was vier jaar geleden door een vrijdagverhaal op het idee gekomen om met ouders van een leerling verder te praten over hun netwerk. Deze jongen zat toen in groep 4, maar de ouders hielden hem vaak thuis. De school kwam er niet goed achter wat de reden was en de zorgen groeiden. Gesprekken tussen ouders en school leverden niet veel op. Het gesprek over het netwerk verliep eerst moeilijk. De moeder zei dat ze de familie er liever niet bij wilde hebben. Toen de schoolmaatschappelijk werker vroeg: “Wie denk je dat er zorgen hebben over jullie zoon?”, zei de moeder: “Mijn buurvrouw, dat is ook mijn beste vriendin.”

Musical
De schoolmaatschappelijk werker: “Toen heb ik gevraagd of ze de vriendin mee wilde nemen bij onze volgende afspraak en dat heeft ze gedaan. Bij die afspraak vroeg ik wie nog meer belangrijk waren. De vriendin zei: ‘Jouw twee zussen, ik weet dat ze zorgen hebben over hun neefje.’ We hebben verder gepraat en bedacht om een kleine kring te maken met mensen die konden meedenken. Er bleken flinke geldproblemen te zijn, waarvoor ze zich erg schaamden en wat leidde tot grote ruzies thuis. De zussen waren heel blij dat ze eindelijk betrokken werden en zeiden dat ze graag wilden helpen, maar hier thuis verder over wilden praten met wat meer familie. Tijdens de bijeenkomst op school hebben we ons vooral gericht op zodanige steun dat de jongen weer naar school kon. Na die bijeenkomst is hij bijna altijd naar school gekomen. We moesten er deze week aan denken, omdat hij nu naar de middelbare school gaat. Bij de eindmusical zaten zijn ouders, buurvrouw en één van de tantes in de zaal.”

tekst: Hedda van Lieshout
foto: freepik.com

Regelmatig een inspirerend voorbeeld van Eigen Kracht in uw mailbox? Abonneer u dan op onze nieuwsbrief, hieronder kunt u zich aanmelden.